ఆదివారం ఒక ఆనందం. ఆదివారం వానకురవడం మరీ ఆనందం. వానని చుస్తూ కవిత్వం చదవడం ఇంకా ఆనందం. వానని చూస్తూ జీవితాన్ని కవిత్వంగా మలచుకొన్న కవిని కలుసుకోవడం ఇంకా ఇంకా ఆనందం. "నదీమూలం లాంటి ఆ ఇల్లు" మళ్ళీ చదివానివాళ. ఇంకా ఏదో మిగిలేఉంది, ఇంకా ఎక్కడికో చేరుకోవాలి, ఇంకా ఏదో సాంధించాలి, ఇంకా ఎవర్నో కలుసుకోవాలి, ఇవాళ్టినుంచి రేపటిలోకి కొత్తగా మొలకెత్తాలి అనే తపన ఆసాంతం తడిపేసింది. అమ్మదగ్గర్నుంచి అబద్దపు అనుబంధం వరకు, అన్నమ్ముద్ద నుంచి ఆకలికేక వరకూ జీవితంలోని అన్నివిషయాలూ కవిత్వీకరణం చెందాయిక్కడ. కవిత్వం మానవీకరణ చెందిందిక్కడ.
"ఏమీ ఆశించకుండా ఎవరైనా నిన్ను కలుసుకోవడానికి వచ్చారంటే మనిషిగా నువ్వింకా మిగిలేఉన్నావు" అన్నమాటలు చదువుతుంటే ఏదో జీవితతత్వం బోధపడినట్లైంది. "ముసుగులెందుకు, మునగదీసుకుపోవడాలెందుకు నిద్రించే ఊహలమీద నెగడ్లు పెట్టి నిన్నునువ్వు డప్పులా ఎగిసే నిప్పుకణికల మీద కాచుకో"మంటూంటే ఒంట్లోకి కొత్తరక్తాన్ని ఎక్కించి చల్తేరహో చల్తేరహో అని దీవించినట్లైంది. కట్టేసిన నల్లాలోంచి బొట్లుబొట్లుగా కారుతున్న నీటిశబ్దంలో యాంత్రికజీవనపు నిట్టూర్పులు వివరిస్తూంటే అసలుజీవితం గుర్తొచ్చినట్లైంది. కళ్ళుమూసి తెరిస్తే నేనొక పద్యాన్నట. కదిలినా కన్నీళ్ళుపెట్టినా, ఉద్వేగపడినా వెక్కిరింతలుపోయినా పద్యమేనట..వింటూంటే ప్రతిపద్యంలోనూ ఒలికిన ఒక జీవితాన్ని చూసినట్లైంది. దూరమైపోయిన నదీమూలం లాంటి ఆ ఇంటిని, వాకిట్లోని వేపచెట్టుని కలలారా కలిసి, కన్నీళ్ళతో సముదాయించి, ప్రేమించబడీ, క్షమింపబడీ ఎదలో ఇంకా మిగిలేఉన్న దుఃఖపుకలను వివరిస్తూంటే నాలోనూ ఏదో ప్రశ్న పొడసూపినట్లైంది. స్వచ్చత నిండిన అనుబంధాలు కొన్నినింటిని గూర్చి చదువుతూంటే ఆకుపచ్చనిగాలేదో చెక్కిళ్ళను తడిమినట్లైంది. కవివేసిన విత్తనంలోంచి మొలకెత్తుకొచ్చిన వనంలో నేనూ చిగుర్లేస్తున్నానన్న నిజాన్ని చూస్తూంటే కళ్ళలో ఒక గర్వరేఖ మెరిసినట్లైంది. గాలిలో తేలుతూ వచ్చిన రెండు ఈకల రెపరెపల్లో ఒక అసలైన జీవితపు వాసనను చూస్తే చూపిస్తే అనుభవాల రెక్కలుతొడిగి తప్పక మళ్ళీ ఎగురుతాం అన్న విశ్వాసాన్ని నింపితే నాకైదో అయినట్లైంది.. రెప్పలమాటులోంచి రెండు చుక్కలు జారినట్లైంది. కలవరపెట్టే కలలు రోజంతా చెప్పే రహస్య గుసగుసలు నాతోనూ కొన్ని పంచుకున్నట్లైంది.. ఆ నీడపక్కనే నాతోనూ నడిచినట్లైంది.
కవిత్వం మాత్రమే కనబడలేదు. అస్తిత్వం ప్రశ్నగా మిగలకపోవడం కోసం మనిషి చేసే ప్రయత్నాలే కనిపించాయి.. చేయాల్సిన ప్రయత్నాలే కనిపించాయి. చదవడం పూర్తయ్యేసరికి వాన వెలిసింది.. ఏవో వెలుగుకిరణాలు సూటిగా తాకడం మొదలైంది. బయటా.. లోపలా.
"ఏమీ ఆశించకుండా ఎవరైనా నిన్ను కలుసుకోవడానికి వచ్చారంటే మనిషిగా నువ్వింకా మిగిలేఉన్నావు" అన్నమాటలు చదువుతుంటే ఏదో జీవితతత్వం బోధపడినట్లైంది. "ముసుగులెందుకు, మునగదీసుకుపోవడాలెందుకు నిద్రించే ఊహలమీద నెగడ్లు పెట్టి నిన్నునువ్వు డప్పులా ఎగిసే నిప్పుకణికల మీద కాచుకో"మంటూంటే ఒంట్లోకి కొత్తరక్తాన్ని ఎక్కించి చల్తేరహో చల్తేరహో అని దీవించినట్లైంది. కట్టేసిన నల్లాలోంచి బొట్లుబొట్లుగా కారుతున్న నీటిశబ్దంలో యాంత్రికజీవనపు నిట్టూర్పులు వివరిస్తూంటే అసలుజీవితం గుర్తొచ్చినట్లైంది. కళ్ళుమూసి తెరిస్తే నేనొక పద్యాన్నట. కదిలినా కన్నీళ్ళుపెట్టినా, ఉద్వేగపడినా వెక్కిరింతలుపోయినా పద్యమేనట..వింటూంటే ప్రతిపద్యంలోనూ ఒలికిన ఒక జీవితాన్ని చూసినట్లైంది. దూరమైపోయిన నదీమూలం లాంటి ఆ ఇంటిని, వాకిట్లోని వేపచెట్టుని కలలారా కలిసి, కన్నీళ్ళతో సముదాయించి, ప్రేమించబడీ, క్షమింపబడీ ఎదలో ఇంకా మిగిలేఉన్న దుఃఖపుకలను వివరిస్తూంటే నాలోనూ ఏదో ప్రశ్న పొడసూపినట్లైంది. స్వచ్చత నిండిన అనుబంధాలు కొన్నినింటిని గూర్చి చదువుతూంటే ఆకుపచ్చనిగాలేదో చెక్కిళ్ళను తడిమినట్లైంది. కవివేసిన విత్తనంలోంచి మొలకెత్తుకొచ్చిన వనంలో నేనూ చిగుర్లేస్తున్నానన్న నిజాన్ని చూస్తూంటే కళ్ళలో ఒక గర్వరేఖ మెరిసినట్లైంది. గాలిలో తేలుతూ వచ్చిన రెండు ఈకల రెపరెపల్లో ఒక అసలైన జీవితపు వాసనను చూస్తే చూపిస్తే అనుభవాల రెక్కలుతొడిగి తప్పక మళ్ళీ ఎగురుతాం అన్న విశ్వాసాన్ని నింపితే నాకైదో అయినట్లైంది.. రెప్పలమాటులోంచి రెండు చుక్కలు జారినట్లైంది. కలవరపెట్టే కలలు రోజంతా చెప్పే రహస్య గుసగుసలు నాతోనూ కొన్ని పంచుకున్నట్లైంది.. ఆ నీడపక్కనే నాతోనూ నడిచినట్లైంది.
కవిత్వం మాత్రమే కనబడలేదు. అస్తిత్వం ప్రశ్నగా మిగలకపోవడం కోసం మనిషి చేసే ప్రయత్నాలే కనిపించాయి.. చేయాల్సిన ప్రయత్నాలే కనిపించాయి. చదవడం పూర్తయ్యేసరికి వాన వెలిసింది.. ఏవో వెలుగుకిరణాలు సూటిగా తాకడం మొదలైంది. బయటా.. లోపలా.
No comments:
Post a Comment